Hero of San Francisco

Leuk of niet leuk, om ergens te komen moet je soms op vakantie ook vroeg op. Om onze vroege vlucht vanuit Las Vegas naar San Francisco te kunnen pakken, ging de wekker om 4 uur in de ochtend. Om 5 uur stonden we klaar om weer met Lyft (onze grote vriend deze vakantie) naar het vliegveld te gaan. Aangekomen stond daar al iemand van United klaar, die zelfs buiten de aankomsthal je koffers al tegen een kleine fooi kan inchecken en op de lopende band kan zetten. Het hele land leeft op fooien, dus deze fooi in combinatie met het gemak, lieten we niet aan ons voorbij gaan. Soms dient gemak de mens.

De Security check ging dit maal erg voorspoedig. De beambten verlangden openlijk naar hun verdiende koffiepauze, waardoor wij snel nog even door een poortje moesten, die waarschijnlijk niet eens aanstond. Het niveau van de Security in Amerika zelf valt dus best mee of we zagen er gewoon heel onschuldig uit... In het vliegtuig waanden wij ons even thuis in Holland. De versnapering was namelijk een stroopwafel uit Holland incl. afbeelding van een Delfsblauw tegeltje! In het Engels fonetisch ‘Stroepwaffel’. De stuward wist ons te vertellen dat het erg lekker was deze te warmen boven je koffie of thee, haha. 

Na nog geen anderhalf uur vliegen kwamen we aan in San Francisco. Met koffers en al zijn we weer in een Lyft auto getogen (ditmaal een vriendelijk lachende Mexicaanse jonge jongen met een oude Honda Civic waarin alle lampjes knipperden en de airco stuk was…), op weg naar onze nieuwe accommodatie. Dit keer weer een airbnb, vlakbij het Presidio park en de Golden Gate Bridge. Zonder onderweg stil te komen staan, maakten we bij aankomst kennis met Alev en Robert, onze nieuwe gastvrouw en -heer. Aan de voorkant van het huis heb je geen vermoeden van de ‘hidden gem’ achter het huis. Wat hebben we het getroffen! Door een kleine poortdeur en een smal trapje naar beneden, gingen we door een rode deur binnen in ons verblijf van aankomende week. Een mooie grote ruimte, sfeervol ingericht in Franse stijl (barok, toile du jouy, patchwork kleden), met Aziatische details. Alev zelf is van Turkse afkomst en ze wonen afwisselend tussen San Francisco en Parijs. ‘Onze’ Alev blijkt schrijfster te zijn en laat mij trots twee boeken van haar zien, vertaald in het Nederlands. Een redelijk succesvol schrijfster dus ook. Als ik aangeef dat de buitenzijde qua opmaak en qua titel mij erg doet denken aan boeken van Isabel Allende, mijn favoriete schrijfster, blijkt zij een goede vriendin van Isabel te zijn, welke ook vlakbij in SF woont! Ik heb even getwijfeld, maar het ging mij toch net te ver, haar te vragen of ik haar mocht ontmoeten ;-). Met leesvoer zit het deze week wel goed, want het hele appartement staat vol met boeken; romans, geschiedenis- en kunstboeken. Daarnaast hebben we een heerlijke badkamer inclusief ligbad met uitzicht op de tuin. De tuin mogen wij ook gebruiken tijdens ons verblijf. Net voordat ik deze blog geschreven heb, heb ik heerlijk in het warme bad met en wijntje haar eerste boek uitgelezen.

Nadat we ons geïnstalleerd hebben en even bijgekomen zijn, hebben we de buurt verkend. Om de hoek zit een klein, niet zo fantastisch uitziende, pizzeria. Je kunt er buiten op een terrasje je pizza opeten, welke je kunt bestellen als pizzapunt of als grote pizza in diverse maten. Je geeft er ook zelf je gewenste toppings aan. Wij hebben gekozen voor de grootste pizza (delen met 4) incl. saus, mozzerella, salami en zwarte olijven. Tijdens het eten, en het verbranden van je lippen, van de overheerlijke en duidelijk hete pizza, heeft Richard zijn goede daad voor San Francisco verricht. Vlak voor onze neus werd een wat oudere mevrouw aangereden door een wat jongere vrouw, tijdens het achteruit inparkeren. Al vallend op de grond begon de vrouw te gillen, waardoor onze held in actie kwam. Opvallend genoeg was hij ook de enige die in actie kwam. De rest (lees de Amerikanen zelf ) keek even en ging weer verder met hun dagelijkse bezigheid. Het circus dat vervolgens aan ons voorbij trok, hebben wij (Noor, Morris en ik) met vermaak en verwondering bekeken vanaf ons pizzaterras. De mevrouw in kwestie bleef jammerend op de grond liggen, en kreeg een kleedje onder haar hoofd. De oude vrouw was bang iets aan haar heup te hebben. Niet verzekerd, en om te voorkomen dat ze mogelijk een dure operatie o.i.d moet ondergaan die ze niet kon betalen, bleef ze vragen naar getuigen, en werd 911 gebeld. Na korte tijd kwam er een blits uitziende agent op een echte Amerikaanse politiemotor aanrijden. In tegenstelling tot in  Nederland, bekommerde de agent zich totaal niet om de vrouw. Zelden zo’n onverschillige lompe … gezien. Bij nadere inspectie en een verontwaardigd gesprek met de liggende vrouw, zag Ries dat deze blitse man enkel de parkeeragent was. Na ca. 5 minuten kwam er een brandweerauto met oorverdovende sirene uit het Presidio park gereden om eerste hulp aan de vrouw te verlenen. Direct daarna kwam een politie auto en ca. 5 minuten daar weer na de ambulance. Nog steeds liepen de Amerikanen nonchalant en zonder enige empathie met een grote boog om het spektakel heen. Na een kort gesprek tussen de politie en de jonge vrouw, mocht zij haar weg weer vervolgen. De oudere vrouw werd compleet ingepakt, incl nekbrace, ingeladen in de ambulance. Deze bleef vervolgens nog lange tijd staan. Wij vermoeden dat zij de vrouw daarin onderzocht hebben en haar vervolgens bij haar huis, verderop in de straat, weer afgezet hebben. Dit hele circus is waarschijnlijk vanwege de verzekeringskwestie in dit land. 

Nonchalant, zoals Amerikanen dat blijkbaar doen, hebben wij onze buurtverkenning voortgezet en zijn het Presidio park ingelopen. Een prachtig groen en groot park, met ook aardig wat gebouwen. Het blijkt vroeger een militair terrein geweest te zijn. Nu is o.a. een productiebedrijf van Starwars er gevestigd en zijn er beekjes (die je aan en uit kunt zetten tijdens calamiteiten… uhhh?), zonneweides, fiets- en wandel routes en diverse meertjes. Het park grenst aan de Golden Gate Bridge, maar zover zijn we (nog) niet gelopen. Wij zijn iets naar beneden gelopen richting de Marina, waar we heel onverwachts een soort Romeins gebouw zagen, dat in Rome niet zou misstaan; het Palace of fine Arts. Het blijkt in 1915 gebouwd te zijn ter ere van de Panama expositie, waar destijds veel bekende wetenschappers bij aanwezig waren. 

Op de terugweg hebben we de essentiële benodigdheden (water, wijn en bier ;-) ingeslagen en hebben we geluierd. De drukke dagen en indrukken moeten even verwerkt worden en Morris valt dan ook als een blok in slaap. ‘s Avonds hebben we hem wakker gemaakt voor het eten in een leuk, echt Frans, bistrootje om de hoek. De eerste dag in SF hebben we afgesloten met Moule frites, Boeuf bourguignon, Tarte tartin de poire en een Muscat vin de dessert; we zijn gelukkig!

Slapen en wakker worden in SF is heerlijk. Geen airco die op volle toeren draait en gewoel vanwege de warmte. Na al de helft van Alev haar boek gelezen te hebben, zijn Morris en ik wandelend als echte locals naar de lokale supermarkt, twee blokken verderop, gegaan voor ontbijtinkopen. Ondertussen liggen Ries en Noor nog heerlijk te luieren in bed. Na de begeerde Nutella, fruit voor de vitamines, echt Frans stokbrood en Franse Bonne Maman jam gekocht te hebben, hebben we gezellig aan ons Franse tafeltje in ons Franse huisje ontbeten. Het tweede kopje koffie hebben we heerlijk genietend op het bankje in onze prive tuin gedaan, in de poging de rondvliegend kolibrietjes op de foto te krijgen. Voor nu is dat nog niet gelukt. 

Alles is relaxed in SF, behalve de wolken. Deze trekken in een rap tempo voorbij. Zo snel hebben we niet eerder gezien. Dat is waarschijnlijk ook de reden waardoor de Golden Gate Bridge altijd in nevel is gehuld. Tot nu toe hebben we alleen nog het puntje van de brug boven de wolken uit zien komen. Ook is het thuisfront weer op de hoogte gesteld van ons nieuwe onderkomen. Eindelijk goede wifi voor moeiteloos Whatsappen en FaceTimen. Pas rond 3 uur zijn we op pad gegaan. Met de bus zijn we naar het meest toeristische gedeelte van SF gegaan, namelijk Fisherman’s Warf en Pier 39, waar de zeehonden elke dag liggen te zonnen op de steigers. Fisherman’s Warf is een grote straat langs de werf, met allerlei toeristische winkeltjes, wat gek genoeg nog best echt aanvoelt. Op bepaalde plekken kan je direct vanaf de vissersboot je vis (leek op zalm) kopen. Erg druk en leuk om te zien. Er meren veel ferry’s aan en er worden veel tochten over het water, langs Alcatraz (welke daar voor de kust ligt) en onder de Golden Gate Bridge aangeboden. SF voelt vrij en dat zie je ook terug in het aantal straatartiesten. Erg gevarieerd en van hoge kwaliteit. Zo hebben Noor en Morris bij een oude man een portret laten maken (zit tegen een karikatuur aan) voor slechts 5 dollar. In een paar lijnstrepen wist hij hun gezichten op papier te krijgen. Een leuk aandenken voor thuis. Op pier 45 zit ook een mecanique musee, welke vrij te bezoeken is en vol staat met oude speelautomaten uit vervlogen tijden. En ze werken ook allemaal nog! Door een kwartje of 50 dollar cent erin te gooien, kan je alle oude spelletjes nog spelen. Ontzettend leuk! Vervolgens hebben we de zeehonden en zeeleeuwen bij Pier 39 een bezoek vereerd. Wij waren niet de enige. Omdat het een koude dag was, waren er meer mensen dan dieren. Na onze ervaring in San Diego, waar we tussen de zeehonden gezwommen hebben, vonden de kids dit tegenvallen ;-). Bibberend van de kou, 18 graden is ineens erg koud na onze week in de woestijn, hebben we aan de werf fish&chips en een broodje krab (waarschijnlijk het duurste broodje krab aller tijden) uit de hand gegeten. Verkleumd door de harde koude wind aan zee en een te optimistische kledingkeuze hebben we onze vriend Lyft weer gebeld, welke ons vervolgens thuis heeft afgezet (tegen hetzelfde tarief als de busrit op de heenweg). Eenmaal thuis hebben we ons opgewarmd en voor het slapengaan nog even gezellig gekaart. Op naar een nieuwe dag met weer nieuwe verhalen.

PS super leuk om te horen en te lezen dat iedereen (althans diegene die reageren) het lezen van onze blog zo leuk vinden. Ik merk wel dat de blogs door deze aanmoedigingen langer worden. Sorry daarvoor ;-). Met speciale dank aan neefjes en nichtje Lotte, Lars en Sam voor de leuke foto’s, die we elke keer krijgen na het lezen van de blogs.

Meer foto’s vind je onder het tabje foto’s. Filmpje onder filmpje ;-).