Home Sweet Home

Onze laatste dag Amerika is aangebroken. Na 4 weken vakantie is het morgen weer tijd om naar huis te gaan. De tijd is voorbij gevlogen. Eigenlijk zouden we er nog wel een paar daagjes aan vast willen plakken, want Amerika smaakt absoluut naar meer! We hebben zoveel gedaan, gezien en beleefd, dat het maar goed is dat we deze blog hebben bijgehouden. Anders zouden we nu niet meer weten wat we allemaal ontdekt en ondernomen hebben. 

De laatste dag staat niks actiefs meer op de planning. Een dag, die komt zoals die komt. We beginnen met het ontbijt ergens tegen het einde van de ochtend, want Noor heeft tot die tijd haar ogen stijf dichtgehouden. Ondertussen is het blogverhaal City of Angels geschreven en is Ries naar de supermarkt gegaan voor broodjes en de laatste spullen voor de terugreis. Morris heeft zich vereenzelvigd met zijn iPad en telefoon. Al kauwend op het brood hebben we nog voor de laatste keer gefacetimed met het thuisfront en digitaal al kennis gemaakt met het nieuwe poesje van oma Mary. Wat een schatje!  Een leuke reden om voor naar huis te komen (natuurlijk ook voor de opa’s en oma’s zelf ;-)).

Aan het begin van de middag zijn we voor de laatste keer naar het strand gegaan. Het blijkt daar een drukke bedoeling te zijn. Een groot amateur beachvolleybaltoernooi is bezig. Dat het meer om de ‘fun’ gaat dan om de prestatie blijkt al snel. Ze staan met 6 man in het veld, maar de groep waaruit ze putten is soms wel 20 man / vrouw sterk en ze hebben allemaal een thema. Zo hebben we mannen gespot in Schotse rokjes, vrouwen in badpakken met de afbeelding van een mannelijke (behaarde) torso en een soort van Indianen stam, die een heel ritueel uitvoerde voor de wedstrijd. Super grappig om te zien. We begrepen van de bestuurder van de Downtowner, dat ze het dit jaar expres door de weeks doen, want voorgaande toernooien in het weekend liepen standaard uit op zuip- en feestfestijnen. Het lijkt wel een beetje Nederland…

Tot een uur of 6 hebben we heerlijk aan het strand van Manhattan Beach doorgebracht. Het was een dag met geweldige golven voor bodyboarden en dat is dus ook wat de kids met name gedaan hebben. Ook blijkt er een verdwaalde Zeeolifant aangespoeld te zijn.. althans een man met donker haar, zwarte zwembroek (ik zeg niet wie…), die opvallende gelijkenis vertoond… Met tegenzin zijn we weer naar het appartement gegaan, waar we ons opgefrist hebben en ons klaar gemaakt hebben voor onze laatste avond uiteten. Het wordt een restaurant waar ze heerlijke steaks hebben, met als toetje een chocolade fondue! Wat een gelukkie…

We hebben een super vriendelijke serveerster uit Bulgarije, die ons o.a. weet te vertellen dat de appartementjes aan het strand bij Manhattan Beach gemiddeld zo’n 3 miljoen kosten… huuhhh? Het was ons al wel opgevallen dat iedereen hier een Mexicaanse tuinman heeft, die versiert is met een witte strohoed. 

Al proostend op de fantastische vakantie kunnen we eigenlijk niet kiezen wat we nou het leukste vonden. Zelfs als we het per locatie doen, komen we er nog niet uit. 

We hebben genoten van de bijzonder vriendelijke Amerikanen. De volgende keer hoeven we geen locaties meer te boeken, want we zijn meerdere keren spontaan bij iedereen uitgenodigd. Zodra je op straat maar even op google maps kijkt, komt er al iemand naar je toe (jong en oud) of ze je kunnen helpen. Of we het vriendelijke ‘Hi, how are you?’ gaan missen weten we nog niet. Dat wordt namelijk de hele dag door aan je gevraagd, wie je ook maar tegenkomt. Op sommige momenten wisten we zelf niet meer hoe het nu echt met onszelf was hahaha..

Ook de gratis refills zijn twijfelachtig. Onwetend denk je bij de eerste keer nog dat ze je drinken wegnemen, terwijl deze nog half vol is. Om vervolgens blij verrast te zijn, dat ze deze vriendelijk bijgevuld hebben. Maar als je tijdens je lunch ongemerkt al aan je derde Sprite zit (erbij bedenkend dat ‘small’ niet voorkomt in het Amerikaanse woordenboek) en je niet de kans krijgt stop te zeggen, dan is het na 4 weken ook wel weer goed geweest. Een ander verhaal zou dit natuurlijk zijn geweest, als dit ook geldt voor de wijn…. ;-). Wetende dat een glaasje wijn op z’n goedkoopst 10 dollar is (we hebben deze vakantie geleerd daar heel snel overheen te lezen).

Na het eten hebben we de koffers gepakt en geprobeerd nog iets te slapen. De wekker staat namelijk om 3 uur. 

De volgende ochtend gaan we mee in de flow. Opstaan, laatste spullen in de koffer, hup in de auto op weg naar het autoverhuurbedrijf om de luxe Jeep terug te brengen en daarna hup, in de shuttlebus naar het vliegveld waar we om 5.15 uur aankomen. Daar stoeien we nog even met het krijgen van de juiste tickets voor de gehele vlucht en niet alleen de eerste vlucht naar Dallas, waarna we zeer snel door de douane gaan. Natuurlijk wordt ik, net als op de heenvlucht, er weer random uitgepikt voor controle. De circel is rond ;-). De vlucht naar Dallas en vervolgens naar Schiphol gaat heel soepel. Het land uitgaan gaat aanzienlijk makkelijker dan erin komen. Om al een beetje in het thuisritme te komen, proberen we zoveel mogelijk te slapen onderweg. En dat is wonderbaarlijk nog gelukt ook. 

Vanmorgen (de volgende dag dus) stonden we om 7.30 uur weer op Nederlandse grond. Toch ook weer fijn om thuis te zijn. Helemaal als je op Facebook al ziet dat opa en oma je opstaan te wachten met een Welkom Thuis ballon. Na gekus en geknuffel met het welkomstcomité zijn we redelijk dizzy op weg gegaan naar huis. 

Vanavond staat er spekkie andijvie, met de overheerlijke gehaktballen van oma op het menu. Met voorafgaand de kampioenswedstrijd van het Nederlands dames voetbalteam. Een fijn begin thuis. 

Wij willen nog even van deze gelegenheid gebruik maken om iedereen te bedanken, die ons afgelopen 4 weken heeft gevolgd. Het is ontzettend leuk om te merken, dat iedereen het heel leuk vindt om onze vakantiebelevenissen te volgen. En dat we zelfs over de app al verzoekjes krijgen voor nieuwe verhalen. Daardoor werden de teksten wel wat langer dan bedoeld. Wat begon als een reisverslag voor onszelf en een beknopt verhaal voor het thuisfront, is langzamerhand toch iets groter geworden, als we de statistieken van reislogger mogen geloven… ;-).

Voor nu zit deze vakantie erop. 

With kisses,

De Fopjes