On the road

Afgelopen zaterdag zijn we rond 11 uur, na een ontbijtje bij Starbucks, vertrokken richting het Zuiden. De laatste week van onze vakantie is aangebroken. Onze eindbestemming is The City of Angels, oftewel Los Angeles.

We nemen de prachtige Highway 1, die helemaal langs de kust loopt. Een van Amerika’s mooiste routes. Helaas is afgelopen winter, door hevige regenval, ca 130 km van deze weg weggespoeld. Hierdoor kunnen we niet de hele weg langs de prachtige kust rijden. Onze eerste overnachting is in Carmel Valley. Normaal gesproken ca. 2,5 a 3 uur rijden vanuit San Francisco. Maar het is zaterdag en vakantietijd, dus…..

Het eerste stukje langs de kust staat niet bekend als de mooiste, maar desondanks is het nu al de moeite waard. We rijden langs (verlaten) stranden, hoge kliffen, prachtige bloemenvelden en door berggebieden. Onderweg stoppen we af en toe. Na veel file komen we einde van de middag aan in Monterey. Een kustplaatsje waar de ’17 miles drive’ loopt. Een prachtige route op het schiereiland van Monterey. Deze stond op ons to-do lijstje, maar op google maps is aan de rode streepjes al te zien, dat het file rijden wordt. Deze slaan we dus over en gaan rechtstreeks naar Carmel-by-the-sea. Een schattig Anton Piek stadje, met huisjes die rechtstreeks uit het Hans en Grietje sprookje komen. In het ideale sprookjesverhaal, moeten we alleen even alle toeristen wegdenken... 

Ook hebben wij die dag een nieuwe Amerikaanse verkeersregel geleerd. Parkeren doe je alleen aan de kant van de weg, waar je rijdt. Als je aan de overkant een plekje ziet, mag je niet rechtsreeks daar parkeren. Een politieagent, met een stoïcijns gezicht en arrogante houding, vertelde ons dat even vanuit zijn auto, terwijl Ries een prachtige inparkeermanoeuvre aan het uitvoeren was. Een uur en wat winkeltjes en kunstgalerijen later, zijn we richting onze accommodatie gegaan in Carmel Valley. Een klein plaatsje in het heuvelige binnenland, midden tussen de wijngaarden. Deze accommodatie is ter vervanging van de Yurt, die wij eerst geboekt hadden, maar welke gecanceld is. De omgeving is prachtig en het hotel veelbelovend, maar helaas blijkt dit, gelukkig de enige, misser qua accommodaties te zijn in onze rondreis. Voornamelijk op het gebied prijs-kwaliteitverhouding. Na inchecken hebben Ries en de kids eerst het zwembad ingewijd. Zittend aan de kant met een wijntje hebben we nog Fries gesproken. Niet dat wij dat kunnen, maar een Amerikaan met Nederlandse voorouders wel. Rond een uur of acht zijn we naar restaurant Roux gegaan, welke aanbevolen werd door het hotel. Een prachtig uitziend restaurant, en net zoals het hotel, veelbelovend……….

Na de volgende ochtend het meest slechte hotelontbijt ever gegeten te hebben en nadat Morris nog een sprong in het diepe genomen heeft, zijn we snel weer verder gegaan. In de hoop dat onze Karma er voor de aankomende dagen weer opzit. Voor deze dag staat de rit naar Los Alamos op de planning. Een super klein en onbekend stadje ten Noorden van Santa Barbara. Vanwege de wegblokkade van Highway 1, hebben we het eerste stuk over de parallelweg, Highway 101, in het binnenland gereden. Vervolgens zijn we ter hoogte van San Simeon, weer naar de Highway 1 gegaan. Om vanuit daar weer langs de kust te kunnen rijden. Vanwege een aantal bezienswaardigheden langs deze kust, zijn we eerst weer iets naar het Noorden gegaan. Daar bevindt zich namelijk Hearst Castle, een gigantisch kitcherig kasteel, dat gebouwd is door een man met te veel geld. Naast zijn kasteel heeft hij destijds ook allerlei exotische dieren naar zijn landgoed gehaald. Zo reden wij, tot onze verbazing, ineens langs een kudde zeebra’s. Heel wonderlijk. Het kasteel was weer een grote toeristische bedoeling, dus deze hebben we links laten liggen. Wel hebben we een wandelingetje op de pier van Hearst State beach gewaagd en genoten van de zee en het uitzicht. Vlakbij was een leuke wijnbar annex snackcorner, waar we buiten gezellig geluncht hebben. Daarna zijn we nog iets Noordelijker gereden naar het zeeolifantenstrand. Het hoogtepunt van de dag! Super gaaf om een heel strand vol te zien liggen met deze grote, lompe, vette en afzichtelijk lelijke beesten. Volgens Noor maken ze het geluid van een afvoerputje. We hebben ons door een vrijwilliger alle ins en outs laten vertellen. Zo weten we nu dat een mannetje een harem van ca. 30 vrouwen heeft en dat hij 3 maanden lang alleen maar aan het wippen is zonder iets te eten, waardoor er na het paringsseizoen bijna niks meer van hem over is. Op weg naar Alaska, later in het seizoen, heeft hij daardoor grote kans opgegeten te worden door Killer Wales (Orca’s). Tja….

Na de zeeolifanten zijn we weer helemaal blij op weg gegaan naar het Zuiden. Onderweg zijn we San Louis Obispo ingereden, opzoek naar de Bubblegum Alley. Je kan niet in Amerika geweest zijn, en dit niet gezien hebben ;-). Zowel de Lonely Planet als Astrid (je weet wel van het Vegas huwelijk) raden dit aan. De Alley blijkt ook daadwerkelijk officieel zo te heten en via google maps te vinden te zijn. Je moet je een hele smalle steeg voorstellen, die in zijn geheel aan beide kanten en tot ca 2 meter hoog, helemaal vol geplakt is met lagen bubblegum kauwgom. Het rook er zoet en naar speeksel en oogde heel kleurrijk. De rest is aan de verbeelding... 

Daarna hebben we een bezoek gebracht aan de Madonna Inn. Een hilarisch leip restaurant cq motel. Binnen is bijna alles roze, de lievelingskleur van Alex Madonna, de oprichter. Het is over-de-top kitsch en doet denken aan de Efteling en de Droomvlucht attractie en dat alles in overwegend roze. Hier hebben we aan het einde van de middag ons suikergehalte een boost gegeven met een sorbet voor de kids en de Madonna specialty; de Pink Champagne Cake with pink chocolate. Tegen de verwachting in, was deze heerlijk en niet zo zoet als je zou verwachten. Voor de mannen was het bezoekje aan het toilet een hele ervaring. Er dient namelijk geplast te worden in een waterval… Voor een impressie kijk even op http://www.madonnainn.com. Na het laatste stukje voor die dag gereden te hebben, kwamen we rond 7 uur aan in Los Alamos. 

Ter voorbereiding op deze vakantie ben ik opzoek gegaan naar een leuk motel. Een motel mag namelijk niet ontbreken in een America roadtrip. Via booking vond ik Motel Los Alamos, welke er simpel en een beetje Scandinavisch uitzag qua inrichting en de goedkoopste accommodatie van deze vakantie is. De verwachtingen waren voor deze tussenstop niet heel hoog gespannen. Maar je zult net zien…. De beste accommodatie ever! Los Alamos bestaat uit 1 weg. Eentje die je kent uit de Zorro films. Waar aan die ene weg een Saloon te vinden is, wat vervallen huizen en gebouwen, een paar winkeltjes, cactussen en een motel. Het blijkt dat deze omgeving ook gebruikt is qua inspiratie voor de Zorro films, omdat dit vroeger een bandieten dorpje is geweest. Nu is het tegen de verwachting in een cult straatje geworden in de middle of nowhere. Heel bijzonder. Het motel is beter dan verwacht. Niks fancy, maar gewoon goed basic. In het midden is een grasveld met een wijnlokaaltje, een haardvuur met houten banken, een paar schommels en leuke lampjes erboven. Omdat we redelijk laat waren, konden we alleen nog in de Saloon eten. Vanbinnen een bruine kroeg, met een echte old-fashion bartender, een piano, een pooltafel en een shuffleboard. Dat laatste is een spel dat ligt tussen sjoelen, kegelen en curling. Moeten we in Nederland ook hebben! We hebben daar echt culinair gegeten (weer tegen onze verwachting in) en een super gezellige avond gehad met de spelletjes, de piano en het gezelschap. Aan de overkant, bij ons motel, was het kampvuur ondertussen al ontstoken door medereizigers, door wie we uitgenodigd werden erbij te komen zitten. Dat laten we natuurlijk niet aan ons voorbij gaan. Deze gezelligheid zou tot 3 uur ‘s nachts duren…. (de kids zijn om 12 uur naar bed gegaan). Omdat dit plaatsje niet bekend is onder toeristen, waren het allemaal Amerikaanse reizigers, wat de verhalen en gesprekken echt geweldig maakte. Wij hebben deze avond kennis gemaakt met Matt en Christine. Matt is naar eigen zeggen een nerd en werkt voor Nasa aan een zero-gravity lancering. Christine werkt in de Real Estate, heeft volgens Matt een fantastische kijk op fashion, food, people, travelling en de wereld in het algemeen en heeft de broek aan in huis. Dat is de korte samenvatting van de avond… Nadat de wijn rijkelijk over en weer vloeide en Matt rond 3 uur uit dronkenschap een ‘fart’ liet, maakte Christine een einde aan de avond haha.

De volgende ochtend was zzzwwwaaaaaaaarrrrrrrrr…… Later dan bedacht zijn we weer op pad gegaan voor het laatste stukje naar Los Angeles. Maar niet voordat we een ontbijtje hebben genomen bij Bob’s Bakery, een tip van Christine. Een Frans hip bakkerswinkeltje aan die ene straat in Los Alamos. Waar voornamelijk de oudere vrouwen weg zijn van Bakker Bob, zo hebben wij gemerkt. Bakker Bob heeft naast de bakkersschool waarschijnlijk ook marketing gestudeerd, want hij weet zijn Franse broodjes, zichzelf en zelfs Bob’s Bakery truien goed te verkopen. Overigens waren de baguettes een beetje taai…

Langs de kust, op weg naar LA, zijn we gestopt in Santa Barbara. Wederom een mooie plaats aan het strand. Daar hebben we heerlijk op het strand gelegen om de roes te laten verwaaien en hebben we geluncht. Rond half 5 zijn we weer in de auto gestapt. Weer fris in het hoofd en een route vol met file, kwamen we pas rond kwart voor 8 aan in Manhattan Beach, een zuidelijke wijk van Los Angeles. Daar troffen we weer een ontzettend leuke accommodatie aan. Vlakbij het strand en in strandsfeer. De perfecte plek om de laatste dagen van onze vakantie door te brengen.

Voor meer foto's kijk ff onder tabje foto's.